สิ่งที่ 'ลืมไม่ได้' เมื่อเป็นพ่อแม่

นานเท่าไรแล้วเนี่ยที่ไม่ได้เขียนบล๊อก ไม่ใช่สิ จริงๆแล้วต้องบอกว่า นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้โพสต์ เพราะเขียนมาตลอดแต่ไม่โพสต์ มัวแต่เขียนเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัวอยู่ วันนี้ได้ฤกษ์ละ หลังจากคิดอยู่ตั้งนานว่าจะเขียนเรื่องอะไรดี ก็ตัดสินใจได้ว่าเอาเรื่องนี้ดีกว่า เรื่อง ครอบครัว ใกล้ตัวดี 

ฉั้นย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยได้ซักพักละ หลังจากตัดสินใจไม่นานว่าจะไม่ทนชีวิตในบราซิลอีกต่อไปละ ตอนตัดสินใจอ่ะ มันแป๊บเดียว แต่ตอนต้องทนทุกข์ทรมานเนี่ยสิ มันโคตรนานเลย ใช้คำว่าทนทุกข์ทรมานเลยนะ เพราะกลับมา 2-3 เดือนแรก เรียกว่ายังมีอาการจิตตกอยู่เลย กลัว รนราน หวาดระแวง เครียด เกลียด โกรธ มองโลกในแง่ร้าย ไม่น่าเชื่อว่าบราซิลมันเปลี่ยนฉั้นได้ขนาดนั้น เล่นซะฉั้นจิตป่วยเลย กลับมาอยู่เมืองไทย เลยใช้เวลาพักฟื้นอยู่นาน กว่าสภาพจิตใจจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม 

จริงๆเหตุผลที่ตัดสินใจกลับมาก็เพราะมีครอบครัวนี่แหละ เพราะมันคือสิ่งที่เรารักและหวงแหน เราเลยต้องปกป้องและรักษา ไม่ให้ใครไม่ว่าหน้าไหนมาทำลาย 

เพราะอย่างงี้ฉั้นจึงต้องศึกษา หาหนังสือ หาคลิปอะไรต่างๆมาดู มาอ่าน ให้รู้ว่า หน้าที่อะไรบ้างที่พ่อแม่อย่างเราควรทำ แต่จะว่าไป ฉั้นว่าฉั้นตั้งใจจะเขียนโพสต์นี้ในฐานะลูกมากกว่า เพราะฉั้นเติบโตมาแบบครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์หลายด้าน พอมามีครอบครัวเองแล้วเริ่มศึกษาถึงได้รู้ว่า อ้าว...นี่เราเกิดมาในครอบครัวที่มัน......ขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี่ย มิน่าล่ะ....."  แต่ก็เอาเหอะ ชีวิตลำบากถึงแค่วัยกลางคน ก็ถือว่าไม่สายเกินไป ตอนนี้สบายละ ก็อยากแบ่งปันอะไรดีให้คนอื่นบ้างเท่าที่พอจะมีปัญญา 

การเป็นแม่นี่มันเปลี่ยนฉั้นหลายอย่างจริงๆนะ เปลี่ยนชีวิต เปลี่ยนความคิด ทำให้เราโตขึ้น คิดเยอะขึ้น กล้าขึ้น และทันคนขึ้น และอีกหลายอย่างที่เป็นข้อดี เลยคิดว่า เอามาเขียน มาแชร์กันดีกว่า เผื่อมีประโยชน์   

การเป็นพ่อเป็นแม่เนี่ยมันง่าย แต่จะเป็นยังไงให้ดีและมีคุณภาพ  เราต้องไม่ลืมว่า

- เราเป็นตัวอย่างแก่ลูก เด็กเรียนรู้จากสิ่งที่เค้าใช้ชีวิตอยู่ ไม่ว่าคำสอนอะไรที่เราพร่ำพูด หรือพร่ำบ่น แม้มันจะเข้าหู แต่มันก็จะผ่านออก แต่สิ่งที่เราทำให้เข้าเห็นเนี่ยสิ มันจะชัด เค้าจะจำในสิ่งที่เค้าเห็น แล้วเค้าก็จะทำตามเรา เพราะมีแค่เราเท่านั้นในโลกของลูก ที่เป็นต้นแบบการใช้ชีวิต การกินอยู่ การพูดการจา แม้แต่การนั่งการนอน มีเราคนเดียวที่เค้าคลุกคลีด้วย มีเราคนเดียวที่บางทีอาจไม่รู้กันทั้งคู่ด้วยซ้ำว่ากำลัง Copy/Paste กันอยู่ 

ดังนั้น (เตือนตัวเอง) ถ้าอยากให้เค้าพูดเพราะ เราต้องพูดเพราะ ถ้าอยากให้เค้าชอบช่วยเหลือ เราต้องคอยช่วยเหลือ และสอนให้เค้ารู้จักช่วยเหลือ ถ้าอยากให้เค้าร่าเริง สดใส เราก็ต้องดูแลจิตใจตัวเองให้ร่าเริง สดใส ถ้าอยากให้เค้าเรียนเก่ง เราต้องเรียนกับเค้า คอยเช็ค คอยสอน คอยทำการบ้านด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน ไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาด้วยกัน ถ้าอยากให้เค้าสุขภาพดี เราก็ต้องทำอาหารที่ดีมีประโยชน์ และกินอาหารดีๆมีประโยชน์ให้เป็นนิสัย อยากให้เค้าวางตัวเหมาะสมก็ต้องสอนทุกอย่างที่ดีที่เหมาะสมเท่าที่เรารู้ให้กับเค้า ทำให้เค้าเห็นเป็นตัวอย่าง มันจะง่ายกว่าการพร่ำบนปากเปียกปากแฉะเป็นไหนๆ 

- แต่อย่าคาดหวัง พัฒนาการที่สมบูรณ์แบบจากลูก เด็กๆมีพัฒนาการทางร่างกายตามพัฒนาการทางสมองของเค้า ถ้าสมองและร่างกายเค้าพัฒนาไปถึงจุดที่เค้าเริ่มคลานได้ เค้าก็จะคลาน ถ้าสมองและร่างกายเค้าพัฒนาไปถึงจุดที่เค้าเริ่มเดินได้ เค้าก็จะเดิน เค้าก็จะพูด เค้าก็จะยิ้ม เค้าก็จะเริ่มหยิบจับสิ่งของ เริ่มวิ่ง เริ่มโต้ตอบ ต่างๆเหล่านี้ขึ้นอยู่กับความพร้อมทางสมองและร่างกายของเค้าทั้งนั้น 

สำคัญที่ว่า ถ้าไปกดดันเค้าด้วยการคาดหวังพัฒนาการของเค้าโดยไปเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นๆ จนเริ่มเครียดซะเอง และเริ่มอัดสิ่งที่พ่อแม่คิดว่ามันดีมีประโยชน์จนมากเกินไป ลูกก็จะเครียดตามไปด้วย  หรือไม่ก็อาจจะกลายเป็นความเศร้า ความทดท้อได้ และอย่าไปคาดหวังเค้าจนเริ่มดูถูกลูกตัวเอง เช่นว่า ทำไมยังไม่ยอมเดิน จะคลานไปจนอายุ 15 เลยมั้ย หรือทำไมยังไม่ยอมอดนมแม่ จะกินไปจนโตเลยเหรอ อันนี้...แบบว่า สามีเดี๊ยนเองเลย ที่พูด 

คำพูดเหล่านี้มันบั่นทอนนะ ลูกอ่ะเค้ายังไม่รู้หรอก แต่มันบั่นทอนคนเลี้ยงหรือคนเป็นแม่มากกว่า เวลาฟังแล้วมันเจ็บ พอเจ็บก็ต้องเลือกละ ว่าจะท้อหรือจะสู้ ซึ่งผลลัพภ์มักเกิดขึ้นหรือส่งผลกับลูกเสมอล่ะ 

เพราะงั้นก็ต้องค่อยๆสอนเค้าไปตามอายุนั่นแหละ สอนตามความพร้อมของลูก ความพร้อมมันจะมาเอง ขอเพียงให้สังเกตุ อย่าสอนอะไรที่ไม่เหมาะกับอายุ อย่าลืมอายุของลูก ลูกอายุเท่าไรก็สอนเค้าให้เหมาะสมนั่นแหละดีที่สุด

- อย่าลืมหน้าที่ของพ่อแม่ ฉั้นว่าเวลาเราทำอะไรซักอย่าง คนเรามันมีนะ ที่เป๋ๆไป คือ ไม่ได้ตั้งจุดประสงค์ของสิ่งที่เรากำลังทำอย่างชัดเจน การเป็นพ่อเป็นแม่ก็เหมือนกัน เรามีหน้าที่ของเราที่ต้องทำ ตอนเราเป็นแฟนกัน เราก็ทำหน้าที่แฟน คือ โทรหากัน ไปเดทกัน ห่วงใยกัน แสดงออกว่ารักกัน พอเราเป็นคู่สามีภรรยา เราก็ต้องทำหน้าที่ เช่น สามีทำงาน ภรรยาถ้าไม่ได้ทำงานก็ต้องคอยดูแลสามี ดูแลอาหารการกิน ดูแลบ้านช่อง ดูแลเสื้อผ้า ดูแลตัวเอง อาจดูแลค่าใช้จ่ายบ้าง พวกนี้ถือเป็นหน้าที่ แต่พอมาเป็นพ่อแม่เนี่ย สิ่งที่ท้าทายคือ เราต้องทำหน้าที่ทั้งหมดที่ว่ามา เพื่อยังรักษาชีวิตสมรส และยังต้องดูแลลูก เพื่อรักษาชีวิตครอบครัวให้ได้ด้วย นี่ล่ะที่มันยาก

ตอนฉั้นอยู่ที่บราซิล ฉั้นพยามทำหน้าที่ของฉั้น ในการเป็นภรรยา จนตั้งท้องและคลอดลูก ก็ต้องเพิ่มบทบาทในการทำหน้าที่เป็นแม่ด้วย แต่มันไม่แค่นั้น สิ่งที่มันยากลำบากและปวดกบาลมากที่สุด คือ ต้องทำหน้าที่สะใภ้ด้วยเนี่ย มันทำให้ฉั้นเครียดมาก เพราะแม่สามีก็คอยจะแอบร้ายกับฉั้น จนถึงขั้นที่ฉั้นต้องให้แฟบจัดอันดับความสำคัญใหม่ ว่ายูจะทำหน้าที่ลูก หรือจะทำหน้าที่สามี และ พ่อที่ดี อะไรจะมาก่อนมาหลัง ตอบ!!! ฮ่าๆๆ โหด!

เพราะไม่ว่าเราจะอยู่ในบทบาทไหน ทุกบทบาทมีหน้าที่ของมัน ทุกคนต้องทำตามหน้าที่ การเป็นพ่อเป็นแม่ จึงมีหน้าที่หลัก คือ ดูแล ปกป้อง จัดหา เลี้ยงดู และสั่งสอน เพื่อเตรียมความพร้อมในการใช้ชีวิตให้กับลูกในอนาคต เพราะฉะนั้นถ้าคุณไม่ดูแลลูก ไม่ปกป้องลูก ไม่คอยจัดหาสิ่งที่จำเป็นให้เค้าเริ่มจากปัจจัยสี่ รวมไปถึงไม่สั่งสอนเค้าในสิ่งที่เหมาะสม ก็เท่ากับคุณไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเอง

- และต้องไม่ลืมนะว่า 'ลูก' นะ ไม่ใช่ 'ตัวประกัน' ฉั้นเห็นหลายๆคู่นะ ที่พอมีลูกแล้วใช้ลูกเป็นเครื่องมือต่อรองในเรื่องต่างๆ เช่น  ยอมมีลูกเพื่อให้ได้ผัว ยอมมีลูกเพื่อรักษาชีวิตแต่งงานตัวเองเพราะคิดว่าลูกจะช่วยเป็นโซ่ทองคล้องใจได้ บางคนยอมใช้ลูกหรือหลาน เป็นเครื่องมือในการสร้างความเจ็บปวดให้เขยหรือสะใภ้ที่ตัวเองไม่ชอบ พ่อแม่ที่หย่าร้าง ทำให้คู่ครองเจ็บด้วยการใช้ลูกเป็นตัวประกัน กีดกันลูกไม่ให้เจอหน้าอีกฝ่าย หรือสอนให้ลูกต่อต้านอีกฝ่ายด้วยการถ่ายทอดความเจ็บช้ำน้ำใจของตัวเองให้กับลูก อะไรอย่างงั้นเป็นต้น 

พวกนี้ สำหรับฉั้น ถือว่า "ผิด" ตัวโตๆ ฉั้นรับไม่ได้ เด็ก ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นเครื่องมือใคร ไม่ได้เกิดมาพร้อม Assignment ว่าจะต้องเกิดมาเพื่อรักษาชีวิตสมรสพ่อกับแม่ เด็กควรเกิดมาด้วยเหตุผลที่ถูกต้องเท่านั้น คือ พ่อแม่ที่รักกันและมีความพร้อมที่จะมีลูกด้วยกันเพื่อเป็นสายใยรักต่อกัน ไม่ใช่เกิดจากความผิดพลาด

- และ 'ลูก' ไม่ใช่ 'สิ่งชดเชย' ฉั้นรู้ว่า ความผิดพลาด บางทีมันเกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ คู่บางคู่แต่งงานกันเพราะรักกัน พอมีลูกด้วยกัน ก็คิดว่าน่าจะดี แต่มันอาจไม่เป็นอย่างที่คิด ด้วยเหตุผลต่างๆนานา สุดท้ายพ่อแม่อาจแยกทางกัน และมันอาจจะมีคนบางคนไม่สามีก็ภรรยาที่รู้สึกผิดต่อลูก เลยชดเชยทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งสิ่งที่ตัวเองมีและไม่มีให้แก่ลูก ลูกขออะไรก็ปรนเปรอให้หมด เห็นลูกร้องไห้ไม่ได้ รู้สึกผิด รู้สึกเจ็บแทนลูก 

หรืออาจจะมีบางคนที่ให้กำเนิดลูกแล้วลูกไม่แข็งแรง หรือไม่ปกติ คนประเภทนี้ก็อาจจะชดเชย หรือชดใช้ความผิด หรือความรู้สึกผิด ที่ทำให้ลูกไม่ปกติด้วยการไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง รู้ว่าอะไรไม่ถูกไม่ควร แต่เวลาลูกทำผิดแทนที่จะเด็ดขาดกับลูกเพื่อสอนให้เค้ารู้ถูกผิด กลับสงสารและรู้สึกผิดเองอีกที่เห็นลูกร้องไห้เวลาโดนดุ กลับขอโทษลูกซะงั้น เด็กที่ไม่ปกติอยู่แล้วก็ยิ่งไม่รู้ความเหมาะสมด้วยก็ยิ่งแล้วใหญ่

หรือพ่อแม่บางคนที่ต้องทำแต่งาน พอรู้สึกผิดที่ไม่มีเวลาให้ลูกหรืออาจเลือกที่จะไม่ใช้เวลากับลูก ก็จะใช้เงินแทน ซื้อข้าวของให้ ของเล่น ของฟุ่มเฟือย ทดแทนความรู้สึกให้กับลูก บอกเลยมันแทนความรักไม่ได้ 

ถ้าคุณจน คุณก็ให้ต้องให้ความรักแทน ถ้าคุณรู้สึกผิดก็ทำสิ่งที่ถูกให้ลูกแทน ถ้าคุณไม่มีเวลา ก็ต้องให้การรับฟังและการใช้เวลาทุกนาทีให้มีคุณภาพแทนปริมาณ

  

- อย่าลืมว่า 'ชีวิตลูก' ไม่ใช่ 'ชีวิตเรา' เวลาเรามีลูกแล้ว เราห่วงลูก เราหวงลูก อยากให้ลูกมีความสุข อยากให้ประสบความสำเร็จ อยากให้ลูกมีทุกอย่างที่เราอยากมี จนลืมไปว่า ลูกอยากได้อะไร ลูกมีความสุขกับอะไร และอะไรที่ลูกจะเรียกมันว่า ประสบความสำเร็จ ให้เกียรติลูกในแง่ที่ว่า ลูกเองเค้าก็มีจิตวิญญาณของเค้า มีความชอบ ความรัก ความต้องการ ตามแบบฉบับของเค้า อย่าเอาความคิดและความต้องการตัวเองไปตัดสินว่า สิ่งนั้นดี สิ่งนี้ไม่ดี จนกระทั่งลูกเติบโตเข้าสู่วัยที่เค้าต้องหัดตัดสินใจด้วยตัวเอง แล้ววันนั้น ถ้าเรายังไปคอยตัดสินให้เค้า ว่าอะไรถูก อะไรดี ด้วยความคิด ความรู้สีกและความต้องการของเรา ก็เตรียมตัวไว้ได้เลย ว่าวันนั้นแหละ จะเป็นวันที่ลูกจะตัดสินว่า เค้าไม่ต้องการเราอีกต่อไปแล้ว

- อย่าเอาลูกเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องของผู้ใหญ่ เช่น พ่อแม่จะทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร ถ้าหลบไปแอบทะเลาะกันไม่ได้จริงๆ ก็ไม่ต้องเอาไปเล่า หรือบ่น หรือร้องไห้กับลูก ให้ลูกมันฟัง ให้มันรับรู้ ไม่ต้องให้ลูกเลือกข้างว่าจะอยู่ข้างใคร เพราะ หนึ่ง...เด็กเค้าไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะรับมือกับเรื่องของผู้ใหญ่ เค้าไม่รู้หรอกว่าอะไรถูก อะไรผิด เค้าไม่รู้หรอกว่าอะไรจริงหรือหลอก เค้ามีความสามารถอย่างเดียวคือตัดสินว่าเรื่องราวทั้งหมด เค้ามีส่วนผิด มันเป็นความผิดของเค้า เค้าอาจเป็นภาระของพ่อแม่ เค้าอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อแม่ทะเลาะกัน แล้วเค้าก็จะเชื่ออย่างงั้นไปจนเติบโต และจะพยามทำทุกอย่างเพื่อชดเชยความผิดที่เค้าไม่ได้ก่อ เหมือน ทรายสีเพลิง ไง! สอง...ลูกไม่ได้เกิดมาเพื่อแก้ปัญหาของคุณ หรือแก้ปัญหาให้คุณ ถ้าพ่อและแม่ทะเลาะกัน เค้าก็ไม่จำเป็นต้องรับรู้ เพราะยังไงเค้าก็ช่วยแก้ปัญหาไม่ได้ หรือแม้บางคน บางคู่ที่คิดว่า การมีลูกจะทำให้ชีวิตแต่งงานที่แย่กลับมามีความสุขขึ้นได้ ก็กลายเป็นมอบหมายงานให้ลูกตั้งแต่เค้ายังไม่เกิดเลยนะ สิ่งที่คุณอาจไม่รู้ถ้าคุณยังไม่เคยมีประสบการณ์การเลี้ยงลูก เลี้ยงลูกน่ะ....เลี้ยงยากนะ จะบอกให้ และที่สำคัญ เมื่อคุณหย่าร้าง คุณอาจหมดหน้าที่การเป็นสามีหรือภรรยา แต่ภาระหน้าที่ของการเป็นพ่อกับแม่ จะต้องทำไปจนตลอดชีวิต เลิกเป็นไม่ได้ นอกจากคุณจะเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบจริงๆ

- อย่าลืมดูแลตัวเองกันด้วยล่ะ เคยได้ยินมั้ยที่หลายคนพูดว่า พวกเค้ารักลูกมากจนสามารถตายแทนได้ มีนักจิตวิทยาชาวอเมริกัน Dr.Phil McGraw พูดไว้ดีมากว่า เปลี่ยนบริบทใหม่เถอะ อย่าบอกว่ารักจนตายแทนได้ แต่ให้บอกว่า รักและจะ 'อยู่' เพื่อลูก แทนจะดีกว่า 

ฉั้นว่าจริงนะ คนสมัยก่อน คนเป็นแม่ พอเป็นแม่แล้ว ก็ทำแต่หน้าที่แม่ โดยไม่ห่วงตัวเอง ไม่สนใจสามี ปล่อยให้ตัวเองเป็นยัยเพิ้ง หมดสวย หมดเสน่ห์ ผัวเบื่อ ไม่เหมือนสมัยนี้ หลายคนหันมาดูแลตัวเองมากขึ้น หลายคนทำงานนอกบ้าน จ้างคนมาช่วยเลี้ยง ก็มีเวลาเป็นของตัวเอง ได้ไปออกกำลังกายบ้าง ไปร้านเสริมสวย ทำเล็บ ทำผมได้บ้าง มีเงินหน่อยอาจหาคนมาช่วยทำงานบ้าน หาเวลาไปพักผ่อนไปกินข้าวนอกบ้านกับสามีบ้างอะไรบ้าง เพื่อให้ตัวเองได้ชาร์ตแบต ฉั้นว่ามันดีนะ แต่ยังไง คนเป็นภรรยาก็ยังต้องรับบทบาทหนักในบ้านอยู่ดี

แต่สำหรับฉั้น เป็นแม่บ้านเต็มตัว ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ยิ่งลูกโตยิ่งเลี้ยงยาก เหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ เค้าเริ่มเล่นไม่หยุด อยากได้อะไรต้องได้เดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ได้จะเริ่มกรีดร้อง ร้องไห้ เวลานอนถ้าไม่ง่วงอาจไม่ยอมนอน เวลาเล่น ถ้าไม่ดูแลให้ดีอาจล้มบ้าง เจ็บตัวบ้าง เวลาเราต้องทำนู้นทำนี่ เค้าก็จะเรียกร้องความสนใจอยู่ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่เวลาต้องทำกับข้าว หรือแม้แต่เวลาเข้าห้องน้ำ และนั่นคือ พฤติกรรมเด็กเล็ก ที่บอกเลยว่าทำให้ฉั้นสติแตกบ่อยมาก โดยเฉพาะตอนนี้ที่เค้าอายุ 2 ขวบ แล้วจะสติแตกมากขึ้นอีกเวลาที่ต้องดูแลสามีด้วย เพราะสามีเราจะทำแต่งาน เพราะเค้าคิดว่านั่นคือหน้าที่ของหัวหน้าครอบครัว คือ ทำงานหาเงิน หาให้ได้มากๆ เพื่อจะได้มีเงินไว้ทำประกันให้ลูกให้เมีย เก็บเงินไว้เพื่อการศึกษาลูก เก็บเงินไว้ใช้ยามเกษียรณ เก็บเงินๆๆๆๆ ฯลฯ ไม่รู้สามีคนอื่นเป็นไง แต่สามีเดี๊ยนเป็นงี้ เลยเอาแต่ทำงาน และจะสตริ๊กเรื่องเงินมาก ส่วนหน้าที่เลี้ยงลูกและดูแลบ้านช่อง ฉั้นก็เลยรับผิดชอบทำเองหมดไปโดยปริยาย รวมทั้งดูแลเค้าด้วย ทั้งทำกับข้าวให้กิน ชงกาแฟให้ดื่ม ซักเสื้อผ้าให้ จัดเก็บที่หลับที่นอน จัดระเบียบบ้านช่องให้สะอาดเรียบร้อย นี่ยังดีนะ หรือไม่ดีก็ไม่รู้ที่เค้าทำงานอยู่สิงคโปร์ ภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลเค้าเลยเป็นแค่ช่วงเสาร์อาทิตย์ แต่ที่ไม่ดีก็คือ คิดถึงเค้า แล้วบางทีมันไม่มีคนมาแตะมือ แท๊กทีม ดูแลลูกให้บ้างซัก 10-20 นาที ฉั้นเลยต้องดูแลลูกตลอด 24 ชั่วโมง แบบไม่มีวันหยุด และไม่มีวันเสาร์อาทิตย์ และจะสติแตกมากขึ้นได้อีก เวลาสามีมาหงุดหงิดหรือจู้จี้จุกจิกกับเรา เฮ้อออออ.........

นี่แหละ ชีวิตฉั้น ที่ใครไม่รู้อาจคิดว่าสบาย ถึงได้บอก ว่าต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่างน้อย ถ้าไม่อยากจ้างคนมาเลี้ยงลูก ก็ต้องจ้างคนมาทำความสะอาด ต้องมีเครื่องช่วย เช่น เครื่องซักผ้า อบผ้า(ถ้าจำเป็น) เครื่องล้างจาน ไม่งั้น ตายแน่ ฉั้นเคยทำกับข้าว เลี้ยงลูก ดูแลสามี แค่วันเดียว ทำพร้อมๆกันหลายๆอย่าง หลังแทบจะหัก ปวดหลังไป 2 วันเต็ม จะได้พักก็คือ วันที่สามีไม่อยู่ วันที่ไม่ต้องไปซุปเปอร์มาร์เก็ต วันที่ไม่ได้มีคนมาทำความสะอาด วันที่ไม่ต้องซักผ้า เก็บผ้า พับผ้า นั่นก็คือ วันเดียว วันใดวันหนึ่งในสัปดาห์ บ่นซะยาว สรุปคือ อย่าปล่อยให้ตัวเองเฉา ถ้าไม่มีเวลาไปออกกำลังกาย ก็ต้องลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวบ้าง ให้มองหน้าตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกฟรุ้งฟริ้งได้บ้าง ใส่เสื้อผ้าซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆใส่ ไปเดินช้อปปิ้งบ้าง ไปนั่งทำเล็บบ้าง เล่นเฟสบุ๊คบ้าง ทำงานอดิเรกบ้างเวลาลูกหลับ แค่นี้ก็พอช่วยได้ อย่าปล่อยให้ตัวเองชำรุดทรุดโทรม ไม่งั้นจะป่วยทางใจ แล้วก็จะทำให้ลูกป่วยไปด้วย 

- อย่าลืมรักและศรัทธาตัวเอง ฝรั่งเรียก Self esteem ข้อนี้ สำหรับฉั้นสำคัญที่สุด เค้าว่าคนเราจะใช้ชีวิตยังไง และเลี้ยงลูกยังไง มาจากการที่เราถูกเลี้ยงดูมายังไง ถ้าเรามีชีวิตวัยเด็กที่ขาด เราก็จะคาดหวังว่าเราจะเติมส่วนที่เราขาดให้กับลูก โดยลืมสิ่งที่ลูกต้องการหรือสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสม หรือในวัยเด็กเราเติบโตมาแบบไหน มันก็มีเปอร์เซ็นต์สูงที่เราจะเลี้ยงลูกแบบนั้น เพราะเราเองก็เรียนรู้จากสิ่งที่เราอยู่และเติบโตมา มันเป็นสิ่งเดียวที่เรารู้ ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด เหมาะหรือไม่เหมาะ เราก็จะยึดมันเป็นแนวทางในการเลี้ยงดูลูก เช่น ถ้าเราเติบโตมากับแม่ที่ดุ เฮี๊ยบ เจ้าระเบียบ เราก็อาจจะเป็นแม่หรือพ่อแบบนั้น เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เราเรียนรู้มา เช่นเดียวกัน ถ้าแม่เราเป็นคนปล่อยปละ ละเลย ไม่ใส่ใจ ไม่ดูแล เราก็มีแนวโน้มที่จะเป็นพ่อหรือแม่แบบนั้น เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เราเติบโตมากับมัน

ถ้าตอนเด็กๆเราจน ขาดแคลน แต่ตอนนี้เราสบายแล้ว เราก็ให้ในสิ่งที่เราแน่ใจว่าทำให้ลูกมีความสุข ไม่ใช่ให้เค้าแต่ในสิ่งที่เราไม่เคยมี ถ้าตอนเด็กๆเราอยากเรียนสูงๆในโรงเรียนดีๆ และเรารู้ว่าการศึกษาเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดที่พ่อแม่พึงให้ได้ เราก็หาโรงเรียนดีๆให้เค้า แต่ต้องอย่าลืมให้เค้าได้มีโอกาสเลือกเรียนในสิ่งที่เค้าอยากเรียนด้วย โตขึ้นเค้าก็จะได้เลือกอาชีพที่เค้าอยากเป็น เลือกคู่ครองที่คู่ควร ในความคิดส่วนตัวฉั้นนะ ไม่ต้องไปอัดคอร์สพิเศษต่างๆให้ลูกมากเกินไปหรอก ให้เค้าได้มีเวลาที่จะเล่นซนตามภาษาเด็ก ตามธรรมชาติของเด็กบ้างจะดีกว่า อย่าเอาความแอบกลัวของตัวเองไปกดดันลูก เช่น กลัวว่าเค้าจะไม่เก่งกว่าคนอื่น กลัวเค้าจะมีพัฒนาการช้ากว่าคนอื่น หรือกลัวลูกชายจะไม่แมน กลัวลูกสาวจะไม่เรียบร้อย กลัวนู้นกลัวนี่จนเปลี่ยนวิธีหรือสไตล์การเลี้ยงดูลูกไปจนขาดความเป็นธรรมชาติ  

ฉั้นว่า เอาให้มันเป็นธรรมชาติ คอยดูเค้าให้เค้าอยู่ในสายตาตลอด แต่อย่าบังคับควบคุมมากเกิน มันมีเทคนิคเสมอแหละ ถ้าเราใส่ใจ เช่น มีข้อต่อรองเวลาที่อยากให้ลูกทำอะไรที่เราคิดว่ามันเหมาะสมกว่า แทนการให้ลูกตัดสินใจเองแบบผิดๆ ใช้วิธีโน้มน้าวใจแทนวิธีการลงโทษรุนแรง จัดระเบียบในบ้านโดยมีความยืดหยุ่นบ้าง อย่าตึงจนเกินไป จนความสัมพันธ์แทนที่จะเป็น พ่อแม่ลูก กลับกลายเป็น หัวหน้ากับผู้ใต้บังคับบัญชาไปซะ อย่างเด็กๆเนี่ยบางทีเค้าก็ชอบรื้อของเล่นออกมาเล่นเต็มบ้าน แต่เมื่อบ้านต้องเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน และคุณแม่อาจจะเหนื่อยกับการคอยตามเก็บ แทนที่จะดุด่าว่ากล่าว พร่ำบ่น ก็แค่ ขอให้เค้าช่วยกันเก็บเข้าที่ ก่อนที่เค้าจะออกไปไหน หรือก่อนเข้านอน ก่อนไปกินข้าว โดยที่เราช่วยกัน พูดกับเค้าดีๆ ให้เค้าเห็นเป็นตัวอย่างแล้วทำตาม ก็น่าจะดีกว่า แล้วอย่าลืมให้คำชมเชยเค้าซักนิด ทุกครั้ง ทุกเรื่อง ที่ขอให้เค้าทำอะไร คำชมสั้นๆ เช่น เก่งมากลูก Good boy, Good girl หรือ Love you หรือ ขอบคุณ Thank you อะไรก็ได้ที่ทำให้เค้ารู้ว่าสิ่งที่เค้าทำเป็นเรื่องที่น่าชื่นชม ถ้าเค้าทำอีกก็ได้รับคำชมอีก เค้าก็จะปลื้มและก็จะอยากทำอีก ไปเรื่อยๆ  

การทำโทษลูกเวลาเค้าทำผิดก็เหมือนกัน มันมีหลายวิธีนะ ที่ไม่ต้องใช้ความรุนแรง อย่าจินตนาการถึงการทำโทษ ว่าคือการตีด้วยไม้เรียว เข็มขัด ไม่แขวนเสื้อ อะไรพวกนั้นเพียงอย่างเดียว หรือฝรั่งบ้าๆมีนะที่มันทำโทษลูกด้วยการให้กินซอสพริก เอาพริกป้ายปากเวลาพูดคำหยาบ จับขังห้องมืดเวลาทำผิด อะไรอย่างงั้น หรือจับอาบน้ำเย็นๆจากฝักบัวเวลาไม่เชื่อฟัง!! ไม่เอานะ ไม่เอา สงสารลูก อย่างงั้นเรียกโรคจิต เรียก Abusive เห็นแล้วจะบ้าตาย 

มันมีค่ะ การทำโทษลูกด้วยการ Time Out ก็ได้ คือให้นั่งเข้ามุม สงบสติอารมณ์ซักพักทั้งเราทั้งเค้า เวลาที่เค้าทำผิด หรือ Out of control อธิบายว่าเค้าทำอะไรผิด แล้วพอลมสงบก็มานั่งอธิบายอีกรอบ ให้เค้าขอโทษ แล้วก็กอดกัน หอมแก้มกัน พวกนี้มันดีนะ ถ้าทำเป็นจะได้ผลมากๆเลย ไม่เจ็บตัว ไม่เจ็บใจ ลูกจะมีเหตุผลไม่ก้าวร้าว ฉั้นใช้นะ บางทีพอเราเริ่มเสียงแข็งเวลาเค้าทำผิด เค้าก็เดินเข้ามุมเองเลย เรียกว่า Time out ตัวเอง เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ ครั้งนึงจับเค้ามากอดเลย เห็นเค้าลงโทษตัวเอง อิแม่ก็ใจอ่อนระทวย ถึงจะสติแตกบ้าง แต่อย่างน้อยไม่ทำให้ลูกเจ็บตัว พอหายโกรธแล้วก็ไม่รู้สึกผิดกับตัวเอง

ถ้าเรามีศรัทธาในตัวเอง รู้ว่าหน้าที่ของพ่อแม่คืออะไร แล้วโฟกัส เราจะรู้ว่าเรากำลังทำอะไรเพื่อผลลัพภ์อะไร ที่ไม่ใช่เพื่อชดเชยความรู้สึกอะไรก็ตามของตัวเอง ดีหรือไม่ดี เหมาะหรือไม่เหมาะ เราจะไม่มีทางรู้ถ้าไม่ได้ศึกษาเรียนรู้และปรับใช้ให้เหมาะกับครอบครัวเรา ลูกเรา สามีหรือภรรยาของเรา ให้ศรัทธาในตัวเอง รักและเคารพตัวเอง เพื่อให้ตัวเองยืดหยัด แข็งแกร่ง มีเรี่ยวแรง ไม่อ่อนไหวต่อคำวิจารณ์ คำดูถูก เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความสุข เพื่อจะได้ถ่ายทอด ส่งต่อให้กับคนในครอบครัว 

- และอย่าลืมเซตให้มีวันสำคัญๆในครอบครัวด้วยนะ มันก็จะเพิ่มอารมณ์หวานๆเข้าไปได้บ้าง จะวันเกิด วันครบรอบแต่งงาน วันคริสต์มาส วันปีใหม่ วันพ่อ วันแม่ หรืออาจแค่วันใดวันหนึ่งก็ได้ ทำให้มันเป็นวันสำคัญซะหน่อย ฉลองกันซักนิด เพราะมันจะกลายเป็นเครื่องหมายแทนคำว่า 'รัก' และคำว่า 'ครอบครัว' มันจะเป็นวันที่ทำให้เรามีความสุข ลืมช่วงทุกข์ไปได้บ้าง และเราทำให้คนที่เรารักมีความสุขด้วย แต่ก็ต้องรู้จักปรับตัวด้วยนะ เผื่อไว้ในอนาคต ถ้าวันนึงครอบครัวเราขยายใหญ่ขึ้น มีสมาชิกมากขึ้น เราอาจจะต้องรู้จักยืดหยุ่นบ้าง อาจลดวันสำคัญบางวันลงบ้างเพื่อไม่ให้มันตึงเครียดเกิน ตัวอย่างฉั้นเองเป็นต้น คือ ตอนอยู่บราซิล ครอบครัวแฟนฉั้น มีหลานๆหลายคน มีพี่น้องแฟน มีพ่อแม่แฟน และเค้าก็จะมี วันพ่อ วันแม่ วันเกิด วันปีใหม่ วันคริสต์มาส ที่ต้องฉลอง หรือถ้าไม่ฉลองก็ต้องซื้อของขวัญให้กัน แล้วคิดดูสิ ว่าทั้งเขยทั้งสะใภ้รวมเข้าไปอีก ก็กลายเป็นว่ามันเยอะเกินจนเครียดกันเอง ทุกเดือน ไม่ใครก็ใครต้องเกิด วันพ่อวันแม่ ก็ต้องหาของขวัญมาให้ใครที่เป็นพ่อแม่แล้วอีก คือ มันเยอะไง เลยบอกว่าต้องรู้จักยืดหยุ่นด้วย อย่าทำให้มันกลายเป็นหน้าที่ ทำให้มันเป็นความสุขในครอบครัว จะด้วยวิธีไหนก็ได้  ก็จะดีกว่า 

แต่ยังไงก็ตาม หนทางของฉั้นมันยังอีกยาวไกล คงมีอะไรให้ต้องอดทน ฟันฝ่า อีกเยอะ แต่ฉั้นไม่ยอมแพ้ หรอก ไม่มีวันยอมแพ้ สู้ สู้! ;)

'Never give up on your family!' Dr.Phil McGraw

หากการเมืองมาถึงจุดเปลี่ยน

หลังจากข้ามซีกโลกมาอยู่บ้านนอกบ้านนา เอ้ย เมืองนอกเมืองนาซะนาน มองกลับไปเมืองไทยในฐานะคนไทยคนหนึ่ง ก็ได้แต่นึกเสียดาย ที่การเมืองบ้านเราไม่ค่อยจะสู้ดี มีแต่ความวุ่นวาย แตกแยก มาถึงจุดนี้ฉั้นก็ได้แต่เสียดายนะ ที่ประเทศกำลังพัฒนาอย่างเมืองไทย พยามจะเป็นประเทศประชาธิปไตย แต่เพราะมันกำลังพัฒนานั่นแหละ มันเลยเป็นปัญหา เพราะประชาธิปไตย ... ก็รู้รู้กันอยู่

การเมืองวันนี้เลยเหมือนเล่นกีฬาสี แข่งกันว่าใครจะชนะ ตลกดี แม้จะขำไม่ออก 

ฉั้นเป็นคนกรุงเทพแต่กำเนิด บอกเลยว่าเคยชอบทักษิณ เคยทำงานในบริษัทเครือชินฯอย่างภาคภูมิใจมาเกือบสิบปี เคยลงคะแนนเสียงเลือกตั้งให้เค้าด้วย และก็เคยดีใจที่ได้นายกที่เก่ง ฉลาดหลักแหลม และดูเชื่อมั่น เด็ดขาด กล้าตัดสินใจ 

แม้รู้ว่าเค้าเป็นนักธุรกิจระดับประเทศที่ผันตัวเองมาเล่นการเมือง แต่เมื่อก่อนไม่เข้าใจว่า การเมือง ก็เป็นเรื่องของธุรกิจได้เหมือนกัน จนมาอยู่ที่บราซิล นักการเมืองที่บราซิลนี่ก็โกงกินกันเป็นว่าเล่น บางคนโดนจับได้คาหนังคาเขา ต้องติดคุก ให้สัมภาษณ์กับสื่อว่า ใช้เงินไปกับเหล้า ยา ผู้หญิง และความบันเทิงต่างๆอย่างเพลิดเพลิน สารภาพอย่างไม่ละอาย อาชีพนักการเมือง แท้จริงแล้วมันก็คือ มนุษย์เงินเดือน เหมือนอย่างเราๆท่านๆนั่นแหละ แต่ถ้าเป็นคนไม่ซื่อสัตย์สุจริตก็จะหาเงินได้ด้วยการเล่นแร่แปรธาตุจากภาษีในรูปแบบต่างๆ จนบางคนรวย พอรวยมาก บางคนก็โลภมาก พอโลภมากมันก็เล่นแร่แปรธาตุมาก แต่จำได้ว่าทักษิณเค้าใจป้ำ เค้ามีมากเค้าก็ให้มากและทำมาก โปรเจ็คใหม่ๆผุดขึ้นเต็มไปหมดตอนเค้าเป็นนายกฯ เค้าเลยได้ใจจากมวลชนเยอะ โดยเฉพาะคนตามต่างจังหวัดที่มี "จิตใจดี" ไม่ลืมบุญคุณที่ได้รับจากนโยบายของทักษิณ ที่ได้ยินว่ามันทำให้พวกเค้าลืมตาอ้าปากได้ พวกเค้าเลยรักและปกป้องเพราะเชื่อว่า ทักษิณเป็นคนดี เป็นเหยื่อของการเมือง โดนกลั่นแกล้ง โดนโยนความผิด แต่ที่สำคัญที่สุดคือ กลยุทธ์ของทักษิณในการซื้อใจคนต่างจังหวัดนี้ได้ผลเกินคาด เพราะในขณะที่พวกเค้าเห็นว่ามีแต่นโยบายของทักษิณเท่านั้นที่เข้ามาช่วยเหลือพวกเค้า ก็เลยยอมปิดหูปิดตาตัวเองไม่รับรู้เรื่องโกงกิน คอร์รัปชั่นที่อยู่เบื้องหลังกลยุทธ์การหาเสียง ไม่ใช่ว่าพวกเค้า โง่ แต่เรียกง่ายๆว่า น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ไปโดยปริยาย

ในขณะที่คนมีความรู้ซักหน่อย มีการศึกษา ทำมาหากินได้ด้วยความรู้ที่ร่ำเรียนมา ไม่ต้องพึ่งพานโยบายของรัฐบาลมากนัก และที่สำคัญพวกคนเหล่านี้แหละที่มีส่วนสำคัญในการเป็นแรงขับเคลื่อนให้ประเทศเดินไปข้างหน้า คนพวกนี้อาจไม่ได้อยู่ใน "เสียงส่วนใหญ่" ของระบบการเลือกตั้งในระบอบประชาธิปไตย แต่คนพวกนี้แหละที่รู้ทันแถมเผลอๆเป็นกลุ่มที่อาจจะจ่ายภาษีมากกว่าชาวบ้านตามต่างจังหวัดหลายๆจังหวัดรวมกันซะอีก เราจึงดูถูกพวกเค้าไม่ได้เมื่อเค้าออกมาเดินขบวนต่อต้าน "ระบอบทักษิณ" หลังจากหลักฐานมันชี้ชัดว่าทักษิณใช้กลเม็ดเด็ดพรายต่างๆมากมายในการคอร์รัปชั่น คนเหล่านี้จึงมองว่าประเทศจะเดินหน้าได้ยังไงถ้ามีผู้นำที่โกงกิน หรือถูกตราหน้าว่าโกงกิน

ถ้าคิดให้ดี คนฉลาดอย่างทักษิณ ใครกันจะกลั่นแกล้งเค้าได้ ทั้งฉลาด เฉียบแหลมเปี่ยมไปด้วยความรู้ ความทะเยอทะยาน มีอำนาจ ชั้นเชิง และกลยุทธ์ การใช้อำนาจทางการเมือง แก้กฏหมายต่างๆนานาเกี่ยวกับเรื่องภาษีเพื่อเอื้อประโยชน์ธุรกิจส่วนตัว...ฉั้นจึงเชื่อหมดใจว่ามันเป็นไปได้ การทำลายอุปสรรคทางการเมืองเพื่อธุรกิจของเค้า...ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องยาก การทุ่มเงินซื้อเสียงก็เป็นเรื่องปกติสำหรับพ่อค้าอย่างเค้า แม้กระทั้งการหาทางแก้กฏหมายเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด ก็ยิ่งเป็นเรื่องที่คนมีความรู้อย่างเค้าต้องพยายามคิดหาทางให้จนได้ แค่เรื่องแค่นี้...แม้แต่ฉั้นเองยังคิดได้ โดยไม่ต้องมีใครมาบอกให้เชื่อ แล้วยิ่งมีตัวบทกฏหมายเข้ามารับรองความผิดด้วยแล้ว ฉั้นยิ่งเกิดความสงสัยว่าคนบางกลุ่มที่ปกป้องเค้าเพราะในใจลึกๆอาจคิดว่า ถ้าพวกเค้ามีปัญญา ทำได้เหมือนที่ทักษิณทำ โกงได้เหมือนที่ทักษิณโกง พวกเค้าอาจจะเลือกทำเหมือนกันก็เป็นไปได้ อย่างงั้นรึป่าว!! ซึ่งอันนี้แหละที่น่ากลัว!!

เรื่องการเมืองไทยวันนี้เลยบ่งบอกคุณภาพความคิดคนแต่ละคนได้อย่างแท้จริงในความคิดของฉั้น

แต่สำหรับฉั้นแล้ว อุดมการณ์คือ

"ถ้าพ่อฉั้น หาเงินเลี้ยงฉั้นด้วยการโกงเงินเค้ามา ฉั้นจะไม่ภูมิใจเลย แล้วถ้าแม่ฉั้นช่วยปกปิด และปกป้องพ่อ ด้วยการบอกฉั้นว่าพ่อทำเพื่อครอบครัว ฉั้นก็จะโกรธแม่ด้วยที่ปกป้องคนผิด และสนับสนุนให้พ่อไม่รู้สึกผิด และไม่ยอมรับผิด" 

แม้ฉั้นจะพยามเปิดใจให้เห็นอีกมุมนึง ด้วยการศึกษาคุณยิ่งลักษณ์ ไปติดตามเฟสบุ๊คดู ก็เห็นกะตาว่ามีคนชอบเธอเยอะแฮ่ะ แน่นอนคงเป็นเพราะบารมีของพี่ชาย รวมทั้งรูปร่างหน้าตา บุคลิกท่าทาง และการแต่งกาย คุณสมบัติทางการศึกษา และชาติตระกูล เธอก็เลยดูดีมีสง่าราศี ที่สำคัญมีวัยวุฒิที่อ่อนกว่า สั่งได้ เป็นกลยุทธ์อันชาญฉลาดของทักษิณที่ทำไมเค้าถึงเลือกเธอ แต่คิดเล่นๆถ้าเธอไม่ใช่นายกรัฐมนตรี แต่เป็น Working Woman คนนึง ฉั้นก็คงจะชื่นชมเธออยู่เหมือนกันนะ

แต่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าไม่มีเหตุการณ์วุ่นวายทางการเมือง แล้วอยู่ดีๆ ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ก็มาลงเล่นการเมือง แล้วลงสมัครรับเลือกตั้ง เธอจะสอบผ่านได้ง่ายดายอย่างนี้รึป่าว ก็ไม่แน่... แต่ที่แน่ๆ เธออยู่ในแวดวงนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีทักษิณ แล้วถ้าสมมุติเธอสอบผ่านการเลือกตั้งอย่างขาวสะอาด ทักษิณ ไม่ได้ทำผิดอะไร แล้วเธอจะโดนรุมด่า ว่าโง่ ว่าควาย ว่าดีแต่อ่านโพย ว่าเป็นหุ่นเชิด ว่าอ่านหนังสือไม่ออก พูดภาษาอังกฤษห่วย โกหกสื่อนอก ฯลฯ อย่างที่โดนรุมด่าอย่างทุกวันนี้รึป่าว?

แต่เอาเหอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ตอนนี้การประท้วงบ้านเรา มันไม่ใช่แค่ยุบสภา หรือ นายกลาออก เรื่องก็จบ เพราะถ้าง่ายแบบนั้น คนเรือนล้านคงไม่ต้องออกมาให้เหนื่อย นอนตีพุงดูละครอยู่บ้านดีกว่า แต่เจตจำนงค์ที่มันมากกว่านั้น คือ ต้องการต่อต้านการโกงกิน การคอร์รับชั่น โดยต้องการต่อต้านตั้งแต่สิ่งเล็กๆน้อยๆที่เราอาจมองข้ามๆกันไปแบบเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แล้วทำกันอย่างไม่ละอายในชีวิตประจำวันของคนเราทุกคนด้วย ไม่ว่าการ "ใต้โต๊ะ" ให้ตำรวจ การ "แป๊ะเจี๊ยะ" ฝากลูกให้ได้เข้าเรียน การติดสินบนพวกข้าราชการ การมีอานิจสินจ้างให้ลูกค้า และอื่นๆอีกมากมาย ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ควรหายไปจากโลก จากประเทศไทย หายไปจากความไม่ละอายในจิตใจของทุกคน หลายคนอาจมองว่าคิดการณ์ใหญ่ที่เป็นไปไม่ได้ หลายคนอาจมองว่าได้คืบจะเอาศอก ประท้วงให้เกิดความวุ่นวาย แต่สำหรับฉั้นมองว่า ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้ามันจะถึงจุดเปลี่ยน ก็ควรเป็นเวลานี้แหละ เหมาะที่สุด คนขี้โกง และคนไม่ยอมรับผิดไม่สมควรได้รับการไว้เนื้อเชื่อใจ จิตสำนึกแบบนี้ต้องถูกปลูกฝังในคนไทย ความมักง่าย เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ทำให้คนเราไม่สำนึกผิด ไม่รู้บาปบุญคุณโทษ ไม่ละอายต่อการทำผิด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความยากดีมีจน ไม่เกี่ยวกับการศึกษาสูงหรือต่ำ ไม่เกี่ยวกับชาติตระกูล เทือกเถาเหล่าก่อ แต่มันเป็นเรื่อง "จิตสำนึก"

หากใครได้แวะเข้ามาอ่าน และมีโอกาสอ่านเรื่องราวหลายๆเรื่องที่ฉั้นเคยเขียนๆ จะรู้ว่าฉั้นจริงจังกับเรื่องแบบนี้ การที่ตัวอยู่ไกลและเห็นว่าหลายล้านคนที่เมืองไทยมีจิตสำนึกที่ดีที่อยากปลุกให้คนไทยตื่นอีกครั้ง ฉั้นจึงขอเป็นอีกหนึ่งแรงผลักดัน ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน คิดดี ทำดี สำนึกดี และสนับสนุนคนดี ไม่มีอะไรยากเกินไป และไม่มีอะไรสายเกินไปถ้าไม่เริ่มลงมือทำตั้งแต่วันนี้ ฉั้นเชื่อว่า จิตสำนึกที่ดีเท่านั้น ที่จะทำให้คนเราอยู่ในสังคมไหนๆก็ได้ อย่างเคารพตัวเอง ไม่ทำผิดในสิ่งที่บ่งบอกถึงการดูถูกตัวเองไม่ว่าสิ่งนั้นจะเล็กน้อยหรือใหญ่โตแค่ไหนก็ตาม  

โดนปล้นในบราซิล

หลังจากผ่านไป 3 ปี กับการใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเซาเปาโล ประเทศบราซิล การได้ยินได้ฟังเรื่องราว โดนจี้ โดนปล้น ถือเป็นเรื่องปกติ แม้ว่าเรื่องราวเหล่านั้นจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ชิด เช่น พี่สะใภ้ แม่สามี พี่เขย เพื่อนห่างๆ ร้านอาหารแถวบ้าน ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ แม้กระทั่งตู้เอทีเอ็มข้างบ้าน แต่ไม่เคยคิดเลย ว่าวันนึงจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

เพราะฉั้นเชื่อเรื่อง Law of Attraction เชื่อว่าตื่นขึ้นมาทุกเช้า ควรเริ่มคิดถึงสิ่งดีๆ ขอบคุณที่ยังมีข้าวให้กิน มีเตียงนุ่มๆให้นอน มีเงินให้ใช้ มีสามีที่ดี และมีลูกที่น่ารัก ขอบคุณที่ยังมีชีวิตที่ไม่ขาดแคลน ไม่ลำบาก ฯลฯ แต่ Law of Attraction เห็นทีคงจะใช้ไม่ได้ผลสำหรับการอยู่ที่นี่ เพราะแม้จะฝืนใจให้คิดแต่เรื่องดีๆเพื่อดึงดูดสิ่งที่ดีเข้ามา ก็ยังไม่วาย มีเรื่องให้ปวดหัวอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน ไม่ว่าเรื่องเล็กๆไปยังเรื่องใหญ่ๆ เช่น เหมดไม่มาทำความสะอาด เพื่อนบ้านซ่อมบ้านเป็นปีเป็นชาติ แม่สามีวุ่นวาย พี่สะใภ้ไม่เป็นมิตร เพื่อนมีน้อย สื่อสารกับใครเค้าไม่ได้ ทำอะไรก็ติดขัด ฯลฯ แต่ทั้งหลายทั้งปวงก็ยังไม่เครียดเท่ากับวันดีคืนดี โดนโจรปล้นซึ่งๆหน้านี่สิ มันเครียด มันกลัว มันหดหู่ จนไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกยังไง 

หลังจากเกิดเหตุการณ์โดนปล้นกลางวันแสกๆโดยไอ้โม่งมันขับมอร์ไซต์มา เอาปืนมาเคาะกระจกรถ กรรโชกทรัพย์ ได้นาฬิกาเราไป 2 เรือน ทิ้งรอยนิ้วมือมันไว้ให้ดูต่างหน้าที่กระจกหน้าต่างรถ เรากลัวจนตัวสั่น ห่วงแต่ลูกที่หลับอยู่เบาะหลัง ได้แต่ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่อย่างน้อยมันปล้นแล้วมันก็ไป หลายคนที่นี่บอกฉั้นว่ามันเป็นเรื่อง "ปกติ" ที่เกิดขึ้นเป็นประจำ บางคนเกิดขึ้นกับตัวเองมาแล้วไม่ต่ำกว่า 2-3 ครั้ง เป็นเรื่องที่ต้องทำใจ แต่สำหรับฉั้นแล้ว คำว่า "ปกติ" จริงๆแล้วใช้บรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะการโดนปล้นแบบมีปืนมาจ่ออยู่ตรงหน้า เสียงปืนที่เคาะเรียกตรงกระจกหน้าต่างรถ ดัง ปึงๆๆ จนป่านนี้มันยังก้องอยู่ในหัว แบบแผ่นเสียงตกร่องที่เล่นแล้วเล่นอีกซ้ำๆให้ขวัญหนีดีฝ่อ เสียงไอ้โจรกระจอกนั่นแม้จะเป็นภาษาโปรตุกีซก็ยังคงดังซ้ำๆอยู่ในหัวแบบนึกทีไรก็ทั้งโกรธและทั้งกลัว ปืนที่มันยื่นไปยื่นมาอยู่ตรงหน้าสามีเรา เพื่อกรรโชกเอาทรัพย์สินของเรา จินตนาการว่าถ้าไม่ให้มัน มันจะทำยังไง ยิ่งนึกยิ่งผวา อาการร้องไห้แบบร้องไม่ออก มื้อไม้สั่นเทาอยู่ในรถกันสองคนกับอีกหนึ่งชีวิตที่ไร้เดียงสา ยิ่งคิดก็ยิ่งรักตัวกลัวตาย เพราะความห่วงลูกยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด 

ถ้าอยู่เมืองไทย หลายคนก็ปลอบใจด้วยการบอกว่า "ถือว่าฟาดเคราะห์" หรือ หลายคนอาจบอกว่าเป็น "กรรมเก่า" แต่หลังจากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานาน(เกิน) ทำให้ฉั้นเชื่อเรื่อง ฟาดเคราะห์และกรรมเก่า น้อยลงมาก เราไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่ได้ใช้ชีวิตที่นี่กันแบบง่ายๆ ไม่ได้ทำงานแบบหาเช้ากินค่ำ รอรับเงินเดือนกันแบบสบายๆ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆสำหรับที่นี่ ฉั้นไม่ได้นั่งกินนอนกินรอใช้เงินเดือนสามี เราสองคนทำงานหนัก ฉั้นเลี้ยงลูกเองด้วยความอดทนขั้นสูง แฟบทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์และเก็บหอมรอมริบ พอเรามีมากพอ เราก็แค่ให้รางวัลกับตัวเองด้วยการซื้อข้าวของดีๆมีราคามาเก็บไว้ เพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเอง เพื่อต่อสู้ และอดทนฟันฝ่าต่อไป ในที่ที่อาหารราคาแพง เสื้อผ้าราคาแพง รัฐบาลโกงกิน คนจนขี้ขโมย คนรวยแล้งน้ำใจ สังคมเสื่อมทราม ภาวะเงินเฟ้อ เราต้องกัดฟันทน ต่อสู้เพื่ออนาคต 

เราสมควรได้รับสิ่งที่ดี หรือ เป็นเจ้าของสิ่งที่เราคู่ควร

เราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยการเบียดเบียนใคร

กรรมเก่า เป็นสิ่งที่เราไม่รู้ ไม่เห็น พิสูจน์ไม่ได้

เคราะห์ เป็นสิ่งที่อาจจะเกิดเมื่อไรไม่มีใครรู้

แต่เรื่อง "กรรมใหม่" หรือ "กรรมปัจจุบัน" ฉั้นยังคงเชื่อหมดใจ สอดคล้องกับเรื่อง "เหตุและผล" หรือ "Behavior and Consequences" ที่ฝรั่งเชื่อกัน มันก็คือ "กรรมและผลของกรรม" ใครทำอะไรไว้ย่อมต้องได้รับผลจากการกระทำนั้นๆ

ฉั้นรู้แต่ว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่สมควรเกิดกับเรา หากเราได้ใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่ผู้คนมีจิตสำนึกที่ดีกว่านี้ มันเป็นเรื่องที่มนุษย์เอาเปรียบมนุษย์ ใช้กิเลสของตัวเองทำร้ายคนอื่น ขโมยของของคนอื่นเพียงเพราะตัวเองไม่มีสำนึกเรื่องบาปบุญคุณโทษ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี มันเป็นเรื่องของจิตสำนึกของพวกขยะสังคม ที่ไม่มีปัญญาทำมาหากินด้วยอาชีพที่สุจริต เห็นการขโมยเป็นเรื่องทำง่าย ได้เงินง่าย และไม่แน่คนพวกนี้อาจตายไปง่ายๆอย่างไร้ค่า ไร้คนใยดี คนประเภทนี้มีอยู่มากมาย และมันทำให้คนดีท้อแท้ และวิตกจริต 

ฉั้นได้แต่อโหสิกรรม เพราะไม่อยากอาฆาตแค้น ด่าทอ สาปแช่ง ให้ตัวเองจิตตก ทรัพย์สินเงินทองเป็นของนอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้ อย่างที่คนไทยสอนกันมาแต่ไหนแต่ไร ฉั้นต้องเข้มแข็งเพราะยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป แต่จากนี้ ชีวิตจะดำเนินต่อไปยังไง เป็นเรื่องที่ต้องคิดและตัดสินใจให้เร็ว ก่อนที่เหตุการณ์ร้ายๆมันจะมาเปล่ียนแปลงฉั้น เปลี่ยนแปลงความคิด และจิตวิญญาณของฉั้น

และก็ได้แต่พร่ำบ่นในใจว่า "นี่เหรอ(วะ) ชีวิตของคนบราซิล!"