ตกแต่ง รัก ดั่งเจียระไน เพชร

การได้พบคนรัก "ที่รักในแบบที่เราต่างเป็น" ถือเป็น "ความโชคดี" 

เพราะนั่นหมายถึง หากเราจะพยายามเป็นในแบบที่ดีที่สุดหรือดีกว่าเดิม 

เพื่อตอบแทนความรักที่มีให้แก่กัน เราก็จะทำได้อย่างไม่เหน็ดไม่เหนื่อย

 ไม่ง่ายที่จะมีโอกาสได้มอบความรักให้กับใครซักคน

และพร้อมที่จะใช้เวลาเรียนรู้และให้เวลากันและกัน

แบบไม่เร่งรัดและไม่เร่งรีบ รอบคอบและมั่นใจ

รักในสิ่งที่เราต่างเป็นและพร้อมที่จะปรับเปลี่ยนเพื่อเป็นในแบบที่เราจะเข้ากันได้ดี

เพราะชีวิตคนเราต่างมีเรื่องที่ต้องต่อสู้มากมาย ทุกอย่างสามารถกลายเป็นภาระหนักสร้างความอึดอัดรำคาญใจ 

หลายคนจึงถอดใจ หลายคนจึงเปลี่ยนใจ 

หลายคนเพียงหลงไหลกับความรักช่วงแรก 

หลายคนเพียงดื่มด่ำกับความหอมหวานในช่วงเริ่มต้น

แต่ใคร...ที่จะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค และมอบการรับฟัง มอบการเอาใจใส่

มอบคำพูดปลอบใจ และชื่นชมยินดีอย่างจริงใจ

ความรักของฉั้น ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไร รักครั้งแรกไม่ใช่รักครั้งสุดท้าย 

คนรักคนแรกไม่ใช่คนรักคนสุดท้าย 

เราทุกคนต่างต้องผ่านความผิดหวัง เจ็บปวด -เพื่อเรียนรู้-

"การมีรัก" ไม่ต่างกับการเจียระไน "เพชร" 

 ที่ต้องผ่านขั้นตอนการค้นหาและแยกแยะ

"เพชร" ต้องผ่านการแยกแยะออกจาก "ก้อนหิน" ก้อนอื่นๆ

"คนรัก" ก็ต้องผ่านการเฟ้นหาเช่นกัน 

แต่เมื่อพบแล้ว ต้องค่อยๆลงมือออกแบบตกแต่ง 

เพชรต้องถูกเจียระไนอย่างประณีต บรรจง 

จนกว่าจะเห็นค่าความเงางามจนสามารถตีค่าให้มันล้ำกว่าจิวเวอร์ร่ีประเภทอื่น

กว่าจะพบรัก ก็ต้องยอมเสียเวลาบ้างในการแยกแยะและค้นหา 

และเริ่มเจียระไนความรักอย่างอดทน ค่อยๆออกแบบ ตกแต่ง จนกว่าจะได้รูปแบบที่ต้องการ 

คุณค่าของทั้งสองอย่าง ไม่ใช่แค่การ "ได้ค้นพบ" เท่านั้น 

หากแต่ยังอยู่ที่การ "ได้ใช้เวลาตกแต่งสิ่งๆนั้นให้สวยงามสมบูรณ์"

อย่าปล่อยให้ รัก ที่ผ่านเข้ามา กลายเป็นแค่ก้อนหินก้อนหนึ่ง 

--เพียงเพราะแยกแยะไม่ออกและออกแบบไม่เป็น--

และอย่ามัวเสียเวลากับการเจียระไนหิน 

--เพียงเพราะอยู่กับความหวังที่ว่า ไม่แน่มันอาจจะเป็นเพชรก็ได้--

สำหรับฉั้นแล้ว "ความรัก" ที่มีค่าดั่ง "เพชร"  

เมื่อใดที่ได้ไว้ครอบครองแล้ว จะรักษาด้วยชีวิตของเราเอง 

-- 14 กุมภา' 2553 --

วันวาเลนไทน์ ขอให้ทุกคนสมหวังกับความรักในทุกรูปแบบ

ความคิดถึง....ช่างทรมาน

".....เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน หัวเราะร้องให้ด้วยกันมานานเท่าไร ฉั้นไม่เคยเลือนจากใจ วันที่เรายิ้ม วันที่ทะเลาะ ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ แตกต่างกัน แค่เพียงในตอนนี้ ...ฉั้นนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง มาด้วยกัน  นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ .... ที่เคยเกิดขึ้นกับฉั้น...."เพราะเธอ"....."

บรรยากาศช่วงเย็นวันอาทิตย์ กำลังชิลๆเพลินๆ กับการอยู่คนเดียวในวันหยุดสุดสัปดาห์ นึกอารมณ์ดี วันนี้เลยเปิด YouTube ..Search หาเพลงไทยฟังเล่นๆ ตั้งใจว่าจะนั่งฟังฆ่าเวลาเล็กน้อยก่อนอาหารมื้อค่ำ และแล้ว Room39 ......ก็ทำฉั้นน้ำตานอง.....

ท่อนแรกของเพลง "ช่วงที่ดีที่สุด" แม้จะพยามกลั้นน้ำตาเอาไว้เท่าไร....ฮึบ...ฮึบ! แต่ก็ไม่ไหว เพราะสุดท้ายน้ำตาแห่งความคิดถึงก็ไหลอาบแก้มเต่งๆทั้งสองแก้มจนได้ ฉั้นก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ เวลาที่ ความคิดถึงเข้าครอบงำ ด้วยความห่างไกล แต่แทนการเลือกที่จะโทรไปหา เพื่อพูดคุย กลับเลือกที่จะร้องไห้ ร้องหนักๆ ร้องจนกว่าจะหยุดร้องได้ บางทีก็ร้องจนตาบวม ร้องเสร็จก็จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ ถือว่าเสร็จสิ้นภาระกิจหนึ่ง นี่คือการเรียนรู้ที่จะอยู่กับความทรมาน คิดซะว่า วันนึง เราก็จะชินกับความรู้สึกนี้ แล้วมันก็จะกลายเป็นสิ่งหนึ่ง ที่เราก็แค่ทำมันให้เสร็จ เหมือนกับภาระกิจอื่นๆที่เป็นกิจวัตรประจำวัน เพียงแต่เราจะไม่ทำมันทุกวัน เราจะเลือกทำเฉพาะวันหรือเวลาที่ต้องการเท่านั้น และวันหนึ่งเราอาจจะเลิกทำภาระกิจนี้ก็ได้ ถ้าหากว่าเราเข้มแข็งพอ 

วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่รู้สึกคิดถึง "เพื่อนรัก" มากมาย มากจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ตอนแรกตั้งใจว่าจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ว่า ด้วยการหาเพลงฟัง ชิลๆ แต่แล้ว...ก็ไม่วาย เป็นอย่างที่เห็น T_T 

เพราะหลังจากเพลง "ช่วงที่ดีที่สุด" จบลง ก็ต่อด้วยเพลง "จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ" ถือเป็นตอกย้ำอีกระรอก ด้วยท่อนนี้...

"......แหละนี่คือเสียง เสียงเพลงที่มาจากใจ เธอจะอยู่ที่ไหน ขอจงได้รับรู้ ...หากเธอมีทุกข์ร้อนใด ตอนที่ฉั้นไม่อยู่ อยากให้เธอรู้ ว่ายังมีฉั้นยืนอยู่ข้างเธอ จะยืนอยู่ตรงนี้ จะรอเธอตรงนี้ เพื่อเธอคนเดียว ไม่ว่าทางจะคดเคี้ยว ทางจะลดเลี้ยวเท่าไร จะนานสักเพียงไหน ยาวนานสักเพียงไหน จะนาน นานเท่าไร...ยังคงเก็บเธอไว้ จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ.....อยู่ในใจเสมอ....."

ฮืมมม..ไม่เป็นไรหรอก ฉั้นยังสบายดี ฉั้นบอกกับตัวเอง การฝึกที่จะอยู่กับความทรมานอย่างไม่ทรมานมันจะทำให้เราเข้มแข็ง เหมือนการฝึกทำข้อสอบ ที่ไม่มีทางรู้ว่าจะได้คะแนนเท่าไร แต่ที่แน่ๆเราจะไม่สอบตก... เพราะเราได้ผ่านการฝึกมาอย่างดี เพียงแต่ข้อสอบแนวนี้ ไม่ใช่ทั้งข้อสอบปรนัยและอัตนัย ที่มีคำถามพร้อมคำตอบ แต่ข้อสอบแนวนี้เป็นข้อสอบของนักเรียน ร.ด. ที่ต้องลงฝึกภาคสนาม ต้องตากแดด ต้องลุยโคลน ต้องเจ็บตัว ต้องออกแรง จึงจะผ่าน ...ใช่..ฉั้นกำลังฝึกภาคสนาม -_-'

เพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า "คิดถึง" ว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้แค่เฉพาะกับ "คู่รัก" เท่านั้น แต่ถ้าที่เราผูกพันกับใครซักคนหรือหลายคน จะกี่คนก็ตาม ความคิดถึงก็สามารถให้ความทรมานได้ไม่แพ้กัน ส่วน "ความผูกพัน" ความหมายมันช่างลึกซึ้ง อย่างยากจะอธิบาย เวลาที่เรารู้สึกกับมันแบบจริงๆจังๆ....  

ความคิดถึง....ช่างทรมาน

".....เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน หัวเราะร้องให้ด้วยกันมานานเท่าไร ฉั้นไม่เคยเลือนจากใจ วันที่เรายิ้ม วันที่ทะเลาะ ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ แตกต่างกัน แค่เพียงในตอนนี้ ...ฉั้นนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง มาด้วยกัน  นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ .... ที่เคยเกิดขึ้นกับฉั้น...."เพราะเธอ"....."

บรรยากาศช่วงเย็นวันอาทิตย์ กำลังชิลๆเพลินๆ กับการอยู่คนเดียวในวันหยุดสุดสัปดาห์ นึกอารมณ์ดี วันนี้เลยเปิด YouTube ..Search หาเพลงไทยฟังเล่นๆ ตั้งใจว่าจะนั่งฟังฆ่าเวลาเล็กน้อยก่อนอาหารมื้อค่ำ และแล้ว Room39 ......ก็ทำฉั้นน้ำตานอง.....

ท่อนแรกของเพลง "ช่วงที่ดีที่สุด" แม้จะพยามกลั้นน้ำตาเอาไว้เท่าไร....ฮึบ...ฮึบ! แต่ก็ไม่ไหว เพราะสุดท้ายน้ำตาแห่งความคิดถึงก็ไหลอาบแก้มเต่งๆทั้งสองแก้มจนได้ ฉั้นก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ เวลาที่ ความคิดถึงเข้าครอบงำ ด้วยความห่างไกล แต่แทนการเลือกที่จะโทรไปหา เพื่อพูดคุย กลับเลือกที่จะร้องไห้ ร้องหนักๆ ร้องจนกว่าจะหยุดร้องได้ บางทีก็ร้องจนตาบวม ร้องเสร็จก็จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ ถือว่าเสร็จสิ้นภาระกิจหนึ่ง นี่คือการเรียนรู้ที่จะอยู่กับความทรมาน คิดซะว่า วันนึง เราก็จะชินกับความรู้สึกนี้ แล้วมันก็จะกลายเป็นสิ่งหนึ่ง ที่เราก็แค่ทำมันให้เสร็จ เหมือนกับภาระกิจอื่นๆที่เป็นกิจวัตรประจำวัน เพียงแต่เราจะไม่ทำมันทุกวัน เราจะเลือกทำเฉพาะวันหรือเวลาที่ต้องการเท่านั้น และวันหนึ่งเราอาจจะเลิกทำภาระกิจนี้ก็ได้ ถ้าหากว่าเราเข้มแข็งพอ 

วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่รู้สึกคิดถึง "เพื่อนรัก" มากมาย มากจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ตอนแรกตั้งใจว่าจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ว่า ด้วยการหาเพลงฟัง ชิลๆ แต่แล้ว...ก็ไม่วาย เป็นอย่างที่เห็น T_T 

เพราะหลังจากเพลง "ช่วงที่ดีที่สุด" จบลง ก็ต่อด้วยเพลง "จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ" ถือเป็นตอกย้ำอีกระรอก ด้วยท่อนนี้...

"......แหละนี่คือเสียง เสียงเพลงที่มาจากใจ เธอจะอยู่ที่ไหน ขอจงได้รับรู้ ...หากเธอมีทุกข์ร้อนใด ตอนที่ฉั้นไม่อยู่ อยากให้เธอรู้ ว่ายังมีฉั้นยืนอยู่ข้างเธอ จะยืนอยู่ตรงนี้ จะรอเธอตรงนี้ เพื่อเธอคนเดียว ไม่ว่าทางจะคดเคี้ยว ทางจะลดเลี้ยวเท่าไร จะนานสักเพียงไหน ยาวนานสักเพียงไหน จะนาน นานเท่าไร...ยังคงเก็บเธอไว้ จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ.....อยู่ในใจเสมอ....."

ฮืมมม..ไม่เป็นไรหรอก ฉั้นยังสบายดี ฉั้นบอกกับตัวเอง การฝึกที่จะอยู่กับความทรมานอย่างไม่ทรมานมันจะทำให้เราเข้มแข็ง เหมือนการฝึกทำข้อสอบ ที่ไม่มีทางรู้ว่าจะได้คะแนนเท่าไร แต่ที่แน่ๆเราจะไม่สอบตก... เพราะเราได้ผ่านการฝึกมาอย่างดี เพียงแต่ข้อสอบแนวนี้ ไม่ใช่ทั้งข้อสอบปรนัยและอัตนัย ที่มีคำถามพร้อมคำตอบ แต่ข้อสอบแนวนี้เป็นข้อสอบของนักเรียน ร.ด. ที่ต้องลงฝึกภาคสนาม ต้องตากแดด ต้องลุยโคลน ต้องเจ็บตัว ต้องออกแรง จึงจะผ่าน ...ใช่..ฉั้นกำลังฝึกภาคสนาม -_-'

เพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า "คิดถึง" ว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้แค่เฉพาะกับ "คู่รัก" เท่านั้น แต่ถ้าที่เราผูกพันกับใครซักคนหรือหลายคน จะกี่คนก็ตาม ความคิดถึงก็สามารถให้ความทรมานได้ไม่แพ้กัน ส่วน "ความผูกพัน" ความหมายมันช่างลึกซึ้ง อย่างยากจะอธิบาย เวลาที่เรารู้สึกกับมันแบบจริงๆจังๆ....