ไม่ได้เขียนบันทึกซะนาน อาจเพราะชีวิตเริ่มเข้าที่เข้าทางและเริ่มชิน เลยไม่ตื่นเต้นกะอะไรรอบตัวเท่าไรละ การมาอยู่ที่นี่มันก็ดีเหมือนกัน มีเวลาอยู่กะตัวเองและได้เรียนรู้ไรใหม่ๆเยอะแยะมากมาย และมีเวลาคิดถึงอดีต(เหมือนคนเริ่มแก่ตัว)! วันนี้นั่งคิดถึงตัวเองแล้วก็ขำ เพราะไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ยังไง
ฉั้นเคยเป็นเด็กขี้เมามาก่อน เมามาตั้งแต่เด็ก เมามาแต่ไหนแต่ไร ทั้งเมารถ เมาเรือ โตมาก็เมาเครื่องบิน รถใครก็นั่งไม่ได้นอกจากรถที่พ่อขับแต่บางทีรถที่พ่อขับก็ทำพิษ จนทุกคนในบ้านเอือมระอาเพราะพอจะออกเดินทางไปไหน แค่เข้ารถฉั้นก็พะอืดพะอมและอ๊วกแตกในที่สุด ไกลสุดเท่าที่เคยไปสมัยเด็กคือสวนจตุจักร ไปถ่ายรูปเล่นกันกะครอบครัว จำไม่ได้ว่าทำไมไม่อ๊วก แต่การไปสวนจตุจักรเป็นความทรงจำที่แสนประทับใจ และอุทัยธานีคือไปวัดกะครอบครัว(แต่คิดว่าน่าจะหลับตลอดทาง) พัทยา..ไม่มีโอกาสได้ไป หัวหิน..ไม่เคยรู้จัก ต่างจังหวัดที่ไหนที่ว่าสวยก็ไม่เคยมีโอกาสได้เห็น เห็นใจที่สุดก็คือแม่ตัวเองที่ต้องอยู่เฝ้าบ้านไปโดยปริยายเพราะต้องอยู่ดูแลฉั้นจนกว่าจะหายมึน โตมาหน่อยก็เรียนใกล้บ้าน ตั้งแต่ประถมจนมหา'ลัย ใช้เวลาเดินทางไม่เกิน 15 นาที แม้กระทั่งทำงานที่แรกยังอุตส่าห์หางานได้ระแวกบ้าน ไม่น่าเชื่อ
เพราะอาการเมารถ ทำให้ฉั้นไม่เคยไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเลย จนกระทั่งเข้าสู่วัยทำงานที่ที่สอง และการเดินทางไกลที่สุด คือ การเดินไปทำงานจากบ้านย่านดอนเมืองมุ่งสู่ถนนเพลินจิต!!! นั่งรถสองแถวต่อรถตู้ต่อรถไฟฟ้าและเดิน ใช้เวลาเดินทางไปกลับวันละ 2-3 ชั่วโมง แบบนี้อยู่ร่วม 5 ปี จนกระทั่งซื้อรถค้นแรก ดีใจที่สุดในชีวิตเพราะไม่ต้องทรมานกับการเมารถที่คนอื่นขับอยู่เป็นนิจ การขับรถเองช่างมีความสุขแม้รถคันแรกจะซ่อมแล้วซ่อมอีก!
ฉั้นเริ่มเดินทางไกลขึ้น ด้วยการไปต่างจังหวัด ตื่นเต้นที่สุดในชีวิต คือ การไประยอง แล้วกะเถิบไปเสม็ด จากนั้นก็มีโอกาสไปต่างประเทศ! ครั้งแรกคือ ฮ่องกง อาการตุ๊มๆต่อมๆกลัวจะเมาเครื่อง ฉั้นเตรียมพร้อมทั้งยาดม ยาหอม ลูกอม หมากฝรั่ง................. จากนั้นกะเถิบไกลไปอีกหน่อยเป็นเมืองจีน แล้วก็วนมาเดินทางไนประเทศ กระบี่ โอ้ว...กระบี่คือไกลที่สุดละ..สำหรับทัวร์ในประเทศ และก็เริ่มขับรถเองเดินทางขึ้นเหนือ ไม่เคยรู้ว่าการเดินทางท่องเที่ยวช่างมีความสุขนาดนี้!!!
ความตื่นเต้นอาจทำให้ลืมเมา เลยริอ่าน ไปล่องเรื่อดื่มด่ำบรรยากาศดินเน่อร์แสนโรแมนติกเรียบแม้น้ำเจ้าพระยา กลับมาอ๊วกแตกไม่เป็นท่า...โธ่ นึกว่าหายแล้ว! แต่ไม่ย่อท้อ ฉั้นมีโอกาสได้เดินทางไกลขึ้น ไกลขึ้น จนมาไกลถึงนิวซีแลนด์ ตื่นเต้นไม่หาย...ไม่เชื่อตัวเอง เดินทาง 10 กว่าชั่วโมงโดยไม่เมา และไม่ต้องพึ่งยาหอม ยาลม ยาอม ยาหม่อง (ลืมบอก ตอนนั่งเครื่องไปกระบี่ยังแอบเมาเครื่องหนนึง แถมไปร่องเรือ รอบเกาะไม่กล้าบอกใครว่าแอบมึน เพราะกลัวอดชมธรรมชาติ)
การเดินทางฉั้นยังไม่จบแค่นิวซีแลนด์ ฉั้นมีโอกาสเดินทางไปบราซิล อีกซีกโลกนึง ในอเมริกาใต้ ฉั้นฝันไปรึป่าว.. บางทีคิดว่าตัวเองฝันไป คงเทียบไม่ได้กับบางคนที่เดินทางมากกว่าฉั้นหลายเท่า แต่ความตื่นเต้นคงไม่เท่าฉั้นแน่เพราะพวกเค้าอาจมีโอาสเดินทางมาตั้งแต่เด็ก
แต่สำหรับฉั้นการเดินทาง 24 ชั่วโมง จากอีกซีกโลกนึงไปยังอีกซีกโลกนึง คือ สิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ฉั้นไปบราซิลสองครั้งเพื่อไปเยี่ยมครอบครัวแฟบ แต่ครั้งนี้ในอีก 3 เดือนข้างหน้า จะเป็นการเดินทางครั้งใหม่ เพื่อ "ไปอยู่".. อีกละ .. ย้ายอีกละ -_-'
ฉั้นจะไปย้ายอยู่บราซิล! ไปเรียนรู้โลกใหม่
จากเด็กขี้เมา อ๊วกแตก..ยังคงตุ๊มๆต่อมๆ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่อาการตุ๊มๆต่อมๆจากอาการกลัวการนั่งเครื่อง แต่เป็นอาการตุ๊มๆต่อมๆเพราะกลัว..การเปลี่ยนแปลง การโยกย้าย การต้องทำตัวเข้มแข็ง และการเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ในอีกซีกโลกนึงต่างหาก....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น